RZEWIEŃ KORZEŃ

RZEWIEŃ DŁONIASTY korzeń
(Rheum palmatum)

ang. rhubarb;
hiszp.  ruibarbo, rubarbo;
niem.  Rhabarber;
fran.  rhubarbe;
ros.  Реве́нь;


Rzewień dłoniasty jest wieloletnią byliną z rodziny rdestowatych wywodząca się z terenu Chin i północno-wschodniego Tybetu. Zawleczony do Europy wraz z karawanami przemierzającymi jedwabny szlak rozprzestrzenił się na całym kontynencie, od basenu Morza Śródziemnego po krańce Skandynawii. Rabarbar charakteryzuje się ogromnymi, sercowatymi liśćmi, których ogonki w większości odmian są jadalne i wykorzystywane do warzenia kompotów oraz wyrobu słodkiego nadzienia do ciast, jak również wiechowatymi kwiatostanami, osiągającymi nawet 3 metry wysokości. W stanie dzikim najczęściej porasta górskie łąki i miejsca skaliste, bywa jednak chętnie uprawiany w przydomowych ogródkach jako roślina ozdobna i wykorzystywana do celów kulinarnych.


SUROWIEC: korzeń rzewienia (radix rhei)

Zawiera ropontycynę, antranoidy, garbniki i flawonoidy.


DZIAŁANIE

Korzeń rabarbaru wykazuje przede wszystkim silne właściwości estrogenne. Podwyższa poziom żeńskich hormonów we krwi przy jednoczesnym obniżeniu poziomu androgenów. U kobiet łagodzi objawy dojrzewania oraz klimakterium, zmniejsza częstotliwość uderzeń gorąca, zawrotów głowy, napadów paniki i występowania nagłych potów typowych dla okresu menopauzy. U mężczyzn wspomaga walkę z chorobami prostaty, w dużych ilościach zmniejsza widoczność męskich cech płciowych. Ponadto surowiec posiada właściwości silnie moczopędne. W połączeniu z innymi ziołami wzmaga diurezę i ułatwia usuwanie toksycznych produktów przemiany materii z organizmu, jak również zmniejsza opuchlizny i ogranicza ilość wody zalegającej w organizmie. Ze względu na wysoką zawartość szczawianów nie jest zalecany osobom ze skłonnością do osadzania kamieni szczawianowych w drogach moczowych. Ponadto korzeń rzewienia działa ściągająco, choć w większych dawkach  (powyżej 2 g dziennie) może wywołać efekt przeciwny, czyli przeczyszczający.


ZASTOSOWANIE

Spożywanie wyciągów z korzenia rabarbaru zalecane jest osobom cierpiącym na niedobór estrogenu lub nadmiar androgenów. Młode dziewczęta i kobiety z cerą trądzikowatą, cierpiące za łojotokowe zapalenie skóry i zapalenie mieszków włosowych. Mężczyźni borykający się z przerostem gruczołu krokowego oraz nadmiar męskich hormonów we krwi. Pomocniczo korzeń rabarbaru można wykorzystywać jako składnik mieszanek moczopędnych, odtruwających, detoksykujących i wspomagających trawienie. W ilości do 300 mg dziennie pomaga zwalczyć biegunkę i wymioty, ułatwia trawienie i przyspiesza procesy metaboliczne.


PRZECIWWSKAZANIA

Nie stosować w stanach zapalnych jelit, bólach brzucha o nieznanej przyczynie, hemoroidach, schorzeniach nerek. Nie jest wskazane łączne stosowanie rzewienia z glikozydami nasercowymi, lekami przeciwarytmicznymi, moczopędnym, steroidami. Możliwość nadmiernej utraty potasu może prowadzić do nasilenia działania glikozydów nasercowych oraz wpływać na działanie leków antyarytmicznych. Niedobór potasu może się nasilać przy dodatkowym stosowaniu niektórych leków moczopędnych, steroidów kory nadnerczy lub korzenia lukrecji. Nie stosować w ciąży i okresie karmienia piersią.Większe dawki mogą spowodować przekrwienie jelita grubego. Długotrwałe doustne stosowanie może doprowadzić do nadmiernej utraty elektrolitów, szczególnie potasu. Przy dłuższym stosowaniu mogą tworzyć się kamienie szczawianowe w moczu.


SPOSÓB PRZECHOWYWANIA

Należy przechowywać w miejscu niedostępnym i niewidocznym dla dzieci, w zamkniętych opakowaniach, chronić od światła i wilgoci.


PRZYKŁADOWE FORMY ZASTOSOWANIA

Odwar
2 łyżeczki korzeni rabarbaru zalać 200 ml chłodnej wody. Doprowadzić do wrzenia i gotować na wolnym ogniu przez 5 minut. Zaparzać pod przykryciem 40 minut. Odcedzić. Spożywać 2 x dziennie po 100 ml.